Unutulmuş oyunlarımız
Dağ köylerimizde, o elektriğin olmadığı zamanlarda, evlerde uzun kış geceleri bir araya gelinir, çok değişik oyunlar oynanırdı. Bu oyunlardan: Köze üfleme oyunu, bulunulan odanın tam ortasına gelecek şekilde, bir iğneye ip takılır, takılan bu ip odanın ortasından geçen sundurmaya bağlanırdı. Daha sonra iğnenin ucuna sağlam bir köz geçirildikten sonra, iğnenin etrafına halka şeklinde yere dizler üzerinde emekler gibi köze üflemeye başlarlar. Her kendisine doğru gelen közü karşıya doğru üfler. Bu arada gülmekten veya üflemeyi zamanında ayarlayamayan oyuncu ağzının ortasında közün yapıştığını görür. Bazen közü ağzına değen kişiye ceza verilir. Bu cezalar genellikle ya türkü söyletilir, yada oyun oynatılırdı. Böylece Köze üfleme oyunu gecenin geç vaktine kadar sürer giderdi.
Ayrıca, Dokuz ceviz oyunu: Cevizin içi çıkarılırken özenle keskin bir bıçakla 9 ceviz ikiye bölünürdü. Sonra bu cevizler düzgün bir tepsi üzerine yan yana dizilerek cevizlerden üç tanesinin altına kömür konurdu. Cevizleri dizen ve altına kömür saklayan grup diğer grubun bu kömürleri bulmasını ister. Bu kömürlerden üçünü bulamayan veya en son kalanda bir tane kaldığında ona göre önceden sözle şilen istekler yaptırılırdı. Daha sonra diğer grup kömürleri saklar böylece oyun devam eder giderdi. ve Het-Hot oyunları oynanırdı. Bu oyunda bir halka şeklinde yere oturup ayaklarını karna doğru çekerek durulur. Önceden hazırlanan büyükçe bir havlu veya başka bir kumaşı iyice düğüm atarak topuz yapılır. Ortaya birisi geçer bu arada oturanlar ayaklarının arasından bu düğümlü topuzu saklayarak birbirlerine aktarırlar. Bu arada ortada bulunan topuzu bulmaya çalışırken topuzu elinde olan arkadan ona vurur. Bu şekilde oyun devam eder. Ortadaki topuzu bulana kadar dayağı yer. Kimden topuzu tutmuş ise o ortaya geçer. Böylece oyunlar devam eder giderdi.
50-60 Yıl önceleri Köy düğünleri Rahmetlik Hasan Dayımın ve yine rahmetlik olan Babamın anlattığına göre:” Bir köyde bir düğün odlumu, diğer çevre köylere kişilere tek tek davetiye dağıtılmazmış. Her köyün bir bayraktarı olurmuş. Ona davetiye verilir o düğüne kendi köyünü davet edermiş. Burada tanıyan tanımayan düğüne davet edilir ve genellikle düğüne köy köy toplu olarak gelirlermiş.” O zamanlarda düğünler Güreşli olurmuş. Güreşler, bir iki gece sürermiş. Düğünlerin oyunları güreş sayılırmış. Dayımın dediğine göre “ Çok fakirlik varmış. Güreşi önceleri elbiseleri yırtılmasın diye çıplak olurmuş.” Sonradan aba icat olmuş. Aba ve beline kalın kemer ve şalvarla güreşirlermiş. Ama istisnasız her düğün güreşli olurmuş. Zamanla güreşli düğünler paralı olmaya başlamış. O zaman da zengin olan düğün sahipleri ancak güreşli düğün yapmaya başlamış. Durum böyle olunca zaman içinde güreşe olan rağbet azalmış. Güreşçi yetişmez olmuş. Yetişen güreşçiler de yetersiz, olmuş. Ancak sahipli olanların yanında seçme güreşçiler yetişir olmuş. En son örneği: Altınözü’nün Firfiri köyünün muhtarı ve ağası olan Şefik ağa kızını da kendisine vererek yetiştirdiği Firfirili Hikmet diye çok namlı bir güreşçi yetiştirmiştir. Ancak bu güreşçi bir trafik kazasında rahmetlik olmuştur. Burada özür diliyorum mutlaka aba güreşlerinde başpehlivanlığı kazanan birçok güreşçi yetişmiştir. Ancak arakalarında bir ağaları olmadığı için uluslar arası üne kavuşamamışlardır.
Sonuç olarak: Köylerde güreşlere önem verilmediği için Ülke çapında ve Uluslar arası baba-ata yadigarı güreşlerimizden elde ettiğimiz başarıları elde edemiyoruz. İlgililerin dikkatini bu hususa çekmek isterim. Köylerimizde dostluğun, beraberliğin dayanışmanın ortadan zamanla kalkması, üstüne üstlük köylerde geçim sıkıntısı ve yeni yaşam şartları sonucunda köylerimiz boşalmıştır. Boşalmıştır. Çünkü onları köye bağlayan anası, babası ve onun yerine geçen yakınları kalmamıştır. Sözümüz yine ilgililerin dikkatine diyorum.
Yazıma “ Ova Köylerimizdeki oyunlarımla devam etmeye çalışacağım.” Desteklerinizi bekliyorum. Bu zamana kadar ilgi duyan olmadı. Anlaşılıyor ki oyunlarımız unutulmuş. Tekrar buluşmak üzere. Hoşça kalın.
