Kendini Adayan Adam

Ziyaretine gittim. Konteynır çadır karışımı yerler yapılmış. Etrafıma bakındım arı kovanı gibi bazı insanlar giriyor, bazıları çıkıyor. Bazıları gelmekte. Bazıları seyir ediyor. Bir masa var. Sandalyeler dizilmiş. Birisi kolumu tuttu. Kendisi idi. Hoş geldin dedi. Bir elinde telefon konuşuyordu. Gel diyerek kolumu sıkıca tuttu.

Çadır konteynır karışımı yapılmış mekanın bölümlerini bana tanıtmaya başladı. Burası, on yataklı hastane bölümü, burası muayene, burası ilaçların konduğu, gelen ilaçların tasnif edilerek raf şeklindeki yerlere düzenlendiği yer. Bir odaya giriyoruz. Oda dediğim. 4 metre kadar  olan yerde 6-7 genç.

Bunlar doktorlarımız. Suriyeli doktorlar. Hemen beni diğer yerlerde olduğu gibi burada da tanıştırıyor. Ama nasıl hani derler ya yalnız Arapça bilenlere yarım Türkçe öğrenenlerin tercümeliğin de tarzanca konuşarak tanıştırıyor.

Saat:10.30 Rahmi Bey  halen kahvaltı yapmamış. Litredeki büroya geçiyoruz. Bir tepsi için de zeytin, peynir, ekmek ve birkaç dilim domates. Bana da ye diyor ama, gelenden gidenden telefondan doğru dürüst bir konuda konuşamıyoruz. Yine de bu kalabalık içinde akşam yağmur altında Suriyelilerin kaldığı bir eve gittiklerini evin çatısının her tarafının aktığını, evde kalan ailenin çocuklarının hasta olduğunu, başlarına aldıkları battaniyenin altında birbirlerine sarılarak ısınmaya çalıştıklarını, bu manzara karşısında 2-3 aydan bu yana hiçbir şey yapmadıklar hissine kapılarak çok üzüldüklerini, ağzına aldığı lokmaların arasında bana adeta bir solukta kendinden geçercesine anlattı. Sözleri boğazında kalıyordu.

Yine devam etti. Gece bu aileyi başka bir yere göçürdüklerini, soba kurduklarını, yiyecek temin ettiklerini anlatıyor anlattıkça rahatlıyordu.

Bu ara bir kadın geldi. Üstünde bir entari vardı. Ceketi yok. Önünde arkasında dört veya beş çocuk vardı. Kadın sessiz ve utangaç bir tavırla ” Hiçbir şeylerinin olmadığını “söylediğinde, Rahmi bey, yıllarca Arapça bilen biri gibi  kendisine söylenen Arapça sözleri anlamıştı sanki. Heyecanla ayağa kalktı, çocuklara doğru yaklaştı. O heyecanlı, hareketli insan gitti. Yerini başka bir insan, yeni bir karaktere büründü. Yumuşak, çok saygılı, gönülden bir yaklaşım içinde bambaşka biri oldu. Kendini bu işlere adayan adam olarak. Yani kendini mecbur hisseden bir tutumla, davranışla onları dinleyip dertlerine çare olmaya çalışan o kardeşimden çok etkilendim. Duygulandım. Rahmi Vardı Kardeşimin bir ara sanki melekler gibi yükseldiğini hemen bu özverili davranışının mükafatının kendisine geldiğini görür gibi oldum. Gözlerim yaşardı. Bu zamanda böyle kendini adayan insanların sayesinde ayaktayız diye düşündüm. …….

Yanından geç vakit ayrıldığımda, bana baka kaldığını gitme der gibi baktığını hissettim. Ama gitmek durumunda idim. Rahmi bey yalnız kalmıştı, Gelen yardımlar azdı, kömür yok insanlar perişandı. Bunun için, Kırıkhan’ımızın özellikle sivil toplum örgütlerinin yanında olması, güzel Kırıkhan’ımızın güzel insanlarının buraya uğrayarak gıda, giyecek ve ilaç  ihtiyaçların, yanında, orada çalıştırdığı az da olsa ücret verdiği doktorlara, Arapça tercüman olarak çalışan, insanlara kısaca sayıları 25’i  bulan bu insanlara maaşlarının verilmesi için paraya ihtiyacı vardı.

Kendisi bir şey demiyor. İstemiyor ama, yapılması gerekli. Acil ihtiyaçtı. Burayı görüp tanıyan için, istemeye gerek yoktu. Burayı görmeyen için durum farklı idi. Ben kendimde o an burayı anlatma, tanıtma gereği duyduğum için böyle bir yazı yazıyorum. Biliyorum Rahmi Bey bana kızacak ama ne yapayım…….

Hepsinden çok manevi desteğe olan ihtiyacının giderilmesi gerekmektedir. Onun için buyurun  yaklaşık 20 bine varan Suriyeli misafirlerimizin yüküne omuz vermek için, Rahmi Beyin o kendini adayan adamın yanına gidelim. Yanında olalım. Bu sevaptan fırsat varken torbamızı dolduralım. Hem de yüke omuz verelim. Saygılarımla. 05.03.2013

İsmet  BOZOĞLAN

Emekli İlköğretim Müfettişi