Kobani’nin IŞİD tarafından kuşatılması vahim bir gelişme. Sonuçta Kobani düştüğünde orada büyük bir katliam yaşanacağını biliyoruz.
[Kobani için yeri göğü inletenlerden bazılarının durumdan vazife çıkararak ülkeyi karıştırmak istedikleri çok açık. Bu durum Kobani’de yaşanması olası bir katliama seyirci kalmayı mazur göstermez]
Kobani katliamını yalnızca Türkiye engelleyebilir. Bu çok açık. O zaman yapılacak şey, şantaj- tehdit veya olay çıkarmak değildir. Sokağa davet çağrıları ilk meyvelerini verdi. Bir insanımızı daha kaybettik. Kobani’dekileri yaşatalım derken ülkemizdeki insanları ateşe atmak yanlış değil mi?
Kobani’yi veya Suriye’de yaşayan mazlum sivilleri korumak bana göre Türkiye’nin görevidir. Görevi hatırlatmakla, ülkeyi savaş alanına çevirmek arasında çok fark var.
Yapılan eylemlerin kamuoyu oluşturmak bir yana kamuoyunu ortadan ikiye bölmek gibi bir yan etkisi var.
Eylemler kesinlikle şiddet içermemeli.
Yakıp – yıkmak veya askere -polise saldırmak Kobani halkının işine yaramayacak.
Günlük hayatı aksatıp yönetimi Kobani’ye sahip çıkmaya zorlamak yerinde bir adımdır.
Lakin yapılan bu değil. Kışkırtılmış kitleler sağa – sola saldırıyor, yakıp yıkıyor. İçeride sükuneti sağlayamayan güvenlik güçleri dışarıdakilere nasıl yardım edecek?
Selahattin Demirtaş, daha fazla inisiyatif alarak göstericileri şiddetten uzak tutabilir.
Bu ülke Kürdü- Türkü ile bir bütün olmak zorunda. Türk olmadan Kürtü koruyamazsınız. Kürt olmadan da Türkü korumak mümkün değil. O zaman yapılacak şey, ülkeyi zora sokacak eylem ve söylemlerden kaçınmak. Türkiye’yi IŞİD’e yardım ve yatklık yapan bir ülke olarak görüp- gösterdikten sonra geriye bir şey kalmıyor.
Aramıza IŞİD’i sokmak intihar olur.
Hepimiz aklımızı başımıza alalım.
Bu devlet bizim.
Kobani’de bizim.
Kobani’ye sahip çıkmayan devletin yakasına yapışmak bizim görevimiz.
Son söz: Aramızda kavga etsek bile kardeş gibi kavga etmeliyiz. Düşman gibi değil.
