Zamanın birinde Amerika’da zencilere yüksek bir tepeyi göstermiş beyaz adam. O tepenin zirvesine çıkan zenciler artık köle olmayacak, beyaz adam kabul edilecekler denmiş. Zenciler başlamışlar tırmanmaya. Tırmanırken de birbirlerine olmadık oyunlar, hileler yapmışlar. Neyse zirveye zencilerden biri birkaç dakika önde çıkmış. Aman Allah’ım o ne; ilk çıkan zenci zirvede bulduğu taşı toprağı kendinden sonra gelen zencilerin kafasına gözüne fırlatıyor, bir yandan da “pis zenciler defolun” diye haykırıyormuş.
Günümüz Türkiye’sinde memur olanlarla olmayanların arasında yukarıdaki ilişkinin aynısı gözlemleniyor.
Kamu kurumlarında vatandaşa tepeden bakılıyor, vatandaş hor hakir görülüyor, vatandaş eziliyor. Hatta vatandaştan iğrenen memurlara/amirlere bile rastlanabiliyor.
Halbuki bu rezalet zincirleme fasid bir daire oluşturmuş durumda; A kurumundaki memur B kurumundakine o da C kurumundakine ,o da D kurumundakine aynı rezil muameleyi layık görebiliyor.
Bugün git yarın gel, hatta hiç gelme klişeleşmiş bir söz ülkemde.
Hastanede postanede okulda belediyede, kaymakamlıkta, muhtarlıkta, emniyette hemen her gün hepimiz karşılaşırız. Memur işinizi savsaklar, amir imza atmaz, polis azarlar…
Toplumsal barış nasıl olacak? Sevgi saygı nasıl olacak? Medeniyeti nasıl yakalayacağız? Devlet aygıtının onca yatırımına rağmen bugün hala hastanelerde kuyrukların bitmemesi kamuda hizmetlerin ağır aksak gitmesinin sebeplerinden biride bu memur zihniyetidir.
Kendisini “tanrı” olarak gören, vatandaşı ezen komplekse sokan memur zihniyeti.
Ne oluyoruz beyler. Bunlar insan, gübre değil!!!
işini bilmeyen memurlar torpilden işin başına gelirse maalesef