Ey Vasi; sessiz çığlık nedir bilir misin? Ben yıllarca öğrenmeye çalışıyorum ve bu öğrenciliğim hayatımın sonuna kadar devam edecek bilesin. Elbette bu olağan dışı durum kulaklarımızla duyabileceğimiz bir şey değil.
Bunu insanlar ancak yürekleriyle hisseder, duygularıyla cevap verebilirler. Ve inan bana bu çığlığı duymayanlar yüzünden dünyamız gittikçe cehenneme dönüşüyor. Elbette ne demek istediğimi anlamışsındır. Sana doğadan bahsediyorum. Ancak şimdi dikkatini çekeceğim şey doğanın minikleri diyebileceğimiz kır çiçekleridir. Bizler hep büyük, devasa şeylere ilgi duyarız ama bizi mutlu kılan şeyler ise hep minik şeylerdir. Kocaman binalar yaparız, bir bölümünü kullanamayacağımız evler yaparız ancak yine içimizde yüreğimizin derinliklerinde devamlı bir eksiklik hissederiz. Bir türlü dolduramadığımız bir boşluk kalır derinlerde bir yerde. İlgimiz de sevgimizde hep lafta kalır veya göstermeliktir.
Örneğin doğa söz konusu olunca herkes sevdiğini söyler. Ancak tabiatı olduğu gibi yaşamayı denemez, sadece fotoğraf çektirmeyi severiz. Doğal yaşam dediğimizde ilk önce ormanlar gelir aklımıza. Hatta ormanın kocaman ağaçları ilk dikkatimizi çeken şeydir. Peki, sevdiklerimizi mutlu etmek için özel günlerinde niye küçücük çiçekleri alırız? Ya da niye özel şeyleri hep minnacık çiçeklerle ifade ederiz? Ben sana söyleyeyim mi? Çünkü insan ruhunu okşayan şeyler kocaman değil küçücüktürler. Bir şeyi kutlarken çiçeksiz olmasını istemeyiz, en başköşede bir demet çiçek olmalıdır her zaman…
HatayKeşif/Yazı: İsmail ZUBARİ
Süper