Bugün yine yüreğimin sesini dinleyip maziyle biraz aşk-ı muhabbet eyledim. O anlattı ben dinledim ama ben anlatamadım. Sadece kem küm ettim.
Maziyi dinlerken atalarımın izini aradım kelimelerin derinliklerinde. İnsanoğlunun zayıf ruhunda inanılmaz direnç keşfettim. Her anı bir kılıç darbesi gibi keskin, her günü bir ömür kadar uzun hayatın içinden sıyrılıp gelen bitkin yüzlere şahit oldum. Yorgun bedenlerin muzaffer naralarını işittim. Vahşi doğanın içinde savunmasız insanların çaresizliğini anlamaya çalıştım. Bütün bu sohbet boyunca geçmişimle yüz yüze gelmekten utandım. Gözlerimi yere diktim. Yaşadığımız bu günü, insanlık tarihinin en müreffeh döneminde paylaşmayı bilmeyen insanların tamahkar bencilliklerini anlatmaktan utandım.
Elimizin altındaki bu nimeti har vurup harman savurmanın mantıksızlığını anlatamadım. Doğayı vahşi bir canavar gibi tar-u mar etmesini, insanların birbirlerini boğazlamasını açıklayamadım. Binlerce yıl önce kıt imkanlar içinde yaşarken bölüşmeyi bilen bu iki ayaklı yaratığın, günümüzde bütün kaynakları acımasızca tüketmesini nasıl söyleyeceğimi bilemedim. Her sene yüzbinlerce çocuk açlıktan ölürken, çok küçük bir azınlığın dünyanın kaynaklarını kuruttuğunu, silah için bir yılda harcanan paranın tüm yoksulluğu ortadan kaldırabileceğini ama hala daha çok insan ölsün diye yeni silahların geliştirildiğini anlatmaya yüzüm tutmadı. Anlayacağın insan egosunun sınır tanımayan iştahını anlatmaktan utandım. Şimdi okuduğun bu yazının harfleri binlerce yıl önce şekillenmişken, böbürlenip durduğumuz günümüz uygarlığı harflerin üstüne bir harf dahi eklemediğinin farkında değil mi?…..
Yazı ve fotoğrafların devamı HatayKeşif Kası sayısında
Yazı: İsmail ZUBARİ
