28 Şubat oldu. Demokrasinin ve insan haklarının ne kadar lüzumlu olduğunu anladık.
Esas mücadele etmemiz gereken şeyin askeri vesayet olduğunu idrak ettik.
Millet AK Parti’yi iktidar yaptı. Toparlandı ülke. Ardından Ergenekon yargılamaları başlayınca demokrasi geldi, “hoş geldi” dedik.
Başta işler iyi gidiyordu. Lakin ters giden şeyler de vardı. Baktık cemaat durması gereken yerde durmuyor, “efendiler, bu adamları geri çekin, her yere burunlarını sokuyorlar, tuzak kurup, suçlu – suçsuz tüm muhalifleri, ortadan kaldırıyorlar, ittihat- terakki ekibi gibiler. Bunlar 30’ların CHP’si gibi” dediysek de dinlemeyip, bilgiç bilgiç kafa sallayıp, “cemaatsiz demokrasi olmaz” dediler.
“Yahu insaf, İslam ahlakı, merhamet- şefkat- tövbe- bağışlama, fırsat tanıma- kalbi ısındırma vb. değerler üzerine yükselir. Yapılanlar, Kur’an’dan değil, muharref Tevrat’tan mülhem sanki” diye haykırdık.
Nafile!
Dinlemediler…
“Millet size oy verdi. Siz milletin vekaletini bir guruba vermeyin, işi ehline verin” çığlıklarımız da duyulmadı. “Yanlış yapıyorsunuz, makam ve mevkisini kullanıp dünyalık işleri her şeyin üstünde tutan adamlardan siz sorumlusunuz” diyerek uyardık.
Üstelik dostça.
Balayı gözleri kör etmiş olmalı. “bize bir şey olmaz” dediler. “Yolsuzluğun hesabı önünüze er geç konacak” uyarımız da işe yaramadı.
En sonunda, “yahu bu cemaat, yolsuzluğunuzu şimdi görmezden geliyor, boğazınıza yapışacak” dedim, yine aymadılar. 17’sini gösterirken takvimler, “talaki selase” ile boşadılar cemaati. Boşananlar arasında kalır mı mahremiyet?
Sırlar döküldü bir bir.
Hem de utandıracak cinsten.
Biri vururken öbürü bağırıyor. Bütün mahalle ayakta şimdi! Durun- yapmayın ikazlarımızı yine dinlemiyorlar. Şiddet- hakaret diz boyu.
Mahalleli ikiye bölünmüş. Herkes bu kavganın tarafı! Ayırmaya kimsenin niyeti yok. Bir de bu birliktelikten bir çocuk doğmuş.
Nikahsız doğan çocuğa Fuat Avni diyorlar şimdi. Anasını ağlatıyor babasının… Sadece babasının mı?
[ Devamı var]
