Özel Gülümse Özel Eğitim ve Rehabilitasyon Merkezi kurucusu ve müdürü Sayit Karataş engeliler haftası nedeniyle basın açıklamasında bulundu.
Birleşmiş Milletlere üye 156 ülke tarafından aynı tarihlerde kutlanan özel ve anlamlı hafta içerisindeyiz. Birleşmiş Milletlerin rakamlarına göre dünyada 500 milyon engelli olduğu tahmin edilmektedir. Türkiye nüfusunun ise %12.29 u engellidir. Engellilik doğuştan veya sonradan geçirilen hastalıklar ve kazalarla ortaya çıkabilmektedir. Bu engel türleri:
Zihinsel engelli, Ortopedik engelli, İşitme Konuşma engelli, Görme engelli ve Süregelen engelli olmak üzere beş kategoriden oluşmaktadır.
Türkiye’de yaklaşık (%12.29 TUİK tespitidir ve bu tespite göre) 9 milyon civarı engelli mevcuttur. Günlük yaşantımızda cadde ve sokaklarda bu kadar engelli insanı niçin fark edememekteyiz. Bu sorunun cevabını aramak durumundayız. Bu rakamlar mı yanlış yoksa engelliler hayata/topluma dahil mi olamıyorlar.
Engelliler toplumsal baskı ve engelliler için düzenleme yetersizlikleri nedeniyle hayata katılamamaktadır. Engellilerin hayata/topluma entegrasyonu için her bireye, kanaat önderlerine, sivil toplum kuruluşlarına ve kamuya/devlete büyük işler düşmektedir. Son yıllarda devletin üst kısmı bu konularda ciddi adımlar attı. Bu konuda ne yazık ki diğer unsurlar devlete ayak uyduramamakta.
Engellilerin beklentisi bu noktada ikiye ayrılmakta. Birincisi kendilerine yaklaşım tarzı ikincisi ise çevresel faktörler.
Engelli ve ailelerinin en fazla muzdarip olduğu bu yaklaşım sorunları kabullenilmeme ve acınma duygusudur. Birçok engelli ve ailesi sırf bu nedenle misafir olarak istenmemekte, okullarda; insanlar çocuğunun sınıfında engelli birey istememektedir. En incitici yan ise acınma olayı. Hiçbir engelli ve ailesi kendilerine acınılmasını istememektedir. Empati kurulacak olunursa hangi insan acınılmak ister ki.
İkinci faktör olan cevre düzenlemesi. Bu konu engellinin eve giriş çıkışının düzenlenmesi, kaldırımların tüm engellilerin kullanabileceği şekilde düzenlenmesi, kamu kurum ve kuruluşları, sosyal tesislerin bir engellinin YARDIM ALMADAN (ölçü budur) girip çıkabileceği şekilde düzenlenmesi gerekmekte. Ama çoğunlukla zorunluluktan dolayı yapılan rampalarda engelliler yardımsız girip çıkamamaktadır.
Engelli ve ailelerine de düşen önemli sorumluluklar var. Kendilerine tanınan pozitif ayrımcılığı olumlu şekilde kullanmaları gerekmekte. Ne yazık ki engelli çocuğu üzerinden suiistimale yönelen birkaç engelli yakını olumsuz bir algı oluşmasına sebebiyet vermekte.
Devlet politikası da olan bütünleşme stratejisi toplum ve devletin her kademesinde yaygınlaşmalı. Yani engelliler her aşamada ayrı tutulmadan tüm toplumla bir arada yaşama becerisi kazanmalı.
Hepimize düşen görev var..
Çevremizde engelli göremiyorsak bizlerin, toplumun görevini yerine getirememesindendir.
