Aile ve Sosyal Politikalar Bakanlığı tarafından yapılan bir araştırmaya göre Türk gençlerinin %50 sinin hiç gazete okumadığını, yüzde 76,5 e yakın bir kesiminin hiç tiyatroya gitmediğini, %55’inin günün asgari 2 saatini televizyon karşısında geçirdiğini, yüzde bilmem kaçının da gündemi sosyal medya dediğimiz sanal dünyadan öğrendiğini Oruç ayının bu ilk gününde öğrendim.
Övündüğümüz, göğsümüzü kabartan ve bütün dünyaya genç bir toplum olmakla gurur duyduğumuz bu günlerde böyle bir tablo ile karşılaşacağımı bana söyleselerdi güler geçerdim. Yok kardeşim; “Bizim gençler böyle olamaz” der, üstelik bir de iddiaya girerdim. Meğer ne çok yanılmışım. Ne kadar gerçek hayattan kopuk bir alemde yaşıyor muşum. Yaşım mı benim gözlerimi bağlayan, yoksa gördüklerimin beni yanıltacağını görmemezlikten mi geliyorum.
Yıllar öncenin romancılarından Tarık Buğra’nın “Gençliğim Eyvah!” kitabı aklıma geldi. Dağınık kütüphanemde kitabı aradım, bir türlü bulamadım. Gençliğim Eyvah çığlığını son 30-40 yıllık toplum hayatımızın ideolojisiz ve göz boyama ile geldiği, mili kırılmış ve tüm özelliğini yitirmiş eğitim politikalarının çöküşünü ve siyasetçilerin vizyonsuz ve amaçsız çabalarıyla tam bir bataklığa girdiğini görüyoruz ve ne yazık ki artık bataklıkta kaybolan ve kurtulmat için çabalayan ergin ve genç nüfusun başsız, eğitimsiz, idealsiz, amaçsız politikaların açmazından kurtulamadığını görüyorum.
Bir zamanlar “Eller aya, Biz yaya” deyimini utanarak ama inanarak bağırırken, bugün artık böyle bir çığlık ta atamaz olduk. Artık; “Eller uzayda, biz ise mağaralarımızın izbeliklerinde televizyon başındayız.”
İslam Dininin temel ve en önemli argumanı olan, ona iman eden, inanan ve öpüp öpüp başına koyan, kadife kılıfında asılı olduğu duvarından indirip sayfalarını açsak ve ilk emrin, ilk Allah emrinin “OKU” olduğunu bir öğrensek ve öğretebilsek.
Hani “Bana bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olurduk.” Hani; “İlim çinde de olsa tahsil ediniz.” di.
Ne oldu bizlere. Bir toplum kendi geleceği olan gençliği bu denli batağa nasıl sürükler, veya cahil bırakır.
İslam ülkelerindeki cehaletin sonucu bu ülkelerde kan gövdeyi götürürken, cahiliye döneminin o sapıklıkları, kafa kesmelerin dinin gereği gibi telkinlerle cahil kafalara yerleştirilmesi sonucu ne hale geldiğimizi gözlüyor, izliyoruz. Artık kendi çevremize eğitimin, olmazsa olmaz kriterlerini, erdemlerini okullardan, eğitim kurumlarından azade bir şekilde hayata geçirmek zamanıdır. Çocuklarımızı, kızlarımızı, gençlerimizi kitapla buluşturmalı ve onları televizyonun aptallaştırıcı cazibesinden kurtararak ilmin, bilimin sınırsız denizlerine, okyanuslarına ulaştırmalıyız. Çocuklarımıza “Okumanın” adam olmakla eş değer bir kavram olduğuna inandırmak zorundayız.
Gençlerimiz okumuyormuş. Doğrudur. Okumayı öğretmesi gereken anne, babalar dışında, okullardaki öğretmenlerimiz siyasetle uğraşmaktan okumayı öğretemiyorlar ki.
Yaz tatiline giren öğrencilerimize Kütüphaneler kapılarını açmış bekliyor. Onların bu yaz tatilinde mutlak surette beş-altı kitap okumalarını alıştırmalı ve bu alışkanlıklarını sürdürmeleri için anne babalar olarak biraz daha gayret etmek zorundayız galiba.
Ne de olsa dinimizin ilk emri “Oku!” değil mi?
